Szajka Słani

Szajka Słani zyskała sobie szybko najgorszą sławę. Jej członkowie byli przez Gestapo uzbrojeni. Świadomi poparcia okupanta dopuszczali się przestępstw na pół jawnie, szantażując, a nawet rabując. Obok przydzielonych przez Niemców lokali dysponowali melinami mieszczącymi się w im tylko wiadomych miejscach. Tam omawiane były najciemniejsze sprawy i tam odbywały się połączone z orgiami libacje przy podziale łupów.

Wykorzystując rzadko sprzyjające okoliczności szybko przesłuchano go nie dopuszczając, by informacja o aresztowaniu konfidenta przedostała się przed czasem na PomorskąNa ulicy Pomorskiej, podczas II wojny światowej mieściła się siedziba Gestapo wraz znajdującym się w podziemiach aresztem tymczasowym. Świadectwem tamtych czasów są napisy wykonane przez więźniów na ścianach cel. Aktualnie mieści się tam oddział Muzeum Historycznego Miasta Krakowa.. Sprawę ujął w swe ręce ppor. „Janusz" [Stanisław Szczepanek].

Zając był hardy i pewny siebie. Przesłuchiwany kręcił, ale ostro indagowany wyznał, iż w tajnej melinie przy ulicy Blich 7 zabawiają się właśnie jego kompani, wśród nich również Słania. Nieco podretuszowane zeznania Zająca „Janusz" przedstawił szefowi Kriminalpolizei Schubertowi. Wynikało z nich, że zatrzymany „bandyta", Zając, podał adres lokalu konspiracyjnego, gdzie właśnie przebywają inni „polscy bandyci", których - szybko działając - można będzie ująć lub zlikwidować.

Łasy sukcesów Schubert zareagował w spodziewany przez „Janusza" sposób. Nie zawiadamiając Gestapo zarządził natychmiastową akcję wysyłając na ulicę Blich czterech funkcjonariuszy Kripo (trzech z nich było ludźmi z siatki „Janusza") pod dowództwem mówiącego nieźle po polsku Niemca Nordmana.

Zając zeznał, że „bandyci" są bardzo ostrożni i reagują tylko na specjalny sposób pukania. Poinformował, że mają broń.

Funkcjonariusze Kripo ubezpieczyli parterowe okno od strony ulicy. Podprowadzono Zająca przed wskazane przez niego mieszkanie i nakazano mu pukać. Kripowcy stali pod ścianami z bronią w ręku.

Konfident podszedł i zastukał. Niemal natychmiast potem spoza zamkniętych drzwi padły pistoletowe strzały. Śmiertelnie ugodzony Zając osunął się na ziemię. Nordman poderwał swoje empi i otworzył ogień. Raz po raz zmieniał magazynki. Strzelali też i inni. Ostatnimi seriami Niemiec rozbił zamek i nakazał przerwanie ognia. Z zewnątrz też już nikt nie strzelał. W zdemolowanym mieszkaniu znaleziono skrwawione i zmasakrowane trupy obu braci Krzemków, Żaczka i Romana Słani.

Zdumienie Schuberta nie miało granic, gdy miast nagrody pieniący się z wściekłości gestapowcy wygrażać mu poczęli sądem polowym, a w najlepszym razie wysłaniem na front wschodni. Przez długi czas musiał się tłumaczyć, czemu o zatrzymaniu Zająca i zamierzonej akcji policyjnej nie powiadomił Gestapo. Słusznie podejrzewał, że jest ofiarą czyjejś sprytnej inspiracji, lecz nie miał na to dowodów.